Eigenaren van vakantiewoningen dragen gezamenlijk de kosten voor gemeenschappelijke voorzieningen van een vakantiepark. Vaak wordt dat gefinancierd door een verplichte parkbijdrage. Maar hoe sterk staat de beheerder van het park juridisch als een huisbezitter de overeenkomst wil opzeggen? Kim Heesakkers, van Hekkelman advocaten, licht zo’n situatie toe;
De case; eigenaar wil geen parkbijdrage betalen
De parkbijdrage is vaak gekoppeld aan het verplichte lidmaatschap van de Vereniging van Eigenaren. Indien leden desalniettemin het lidmaatschap beëindigen, stellen zij zich in de praktijk vaak op het standpunt dat zij geen parkbijdrage meer verschuldigd zijn.
De parkbijdrage is voorts regelmatig verschuldigd op basis van een beheerovereenkomst. Nadeel daarvan is dat een dergelijke verplichting niet altijd overgaat op een nieuwe eigenaar. Daarnaast kan in beginsel elke overeenkomst worden beëindigd, ongeacht wat de overeenkomst daarover bepaalt, dus ook een beheerovereenkomst.
Je ziet in de praktijk ook vaak dat de parkbijdrage is vastgelegd in de notariële leveringsakte door middel waarvan de grond met vakantiewoning is overgedragen aan een individuele eigenaar.
Welke mogelijkheden heeft de parkbeheerder?
Er kunnen situaties ontstaan waarin de eigenaar weigert de parkbijdrage te voldoen. Per geval zal dan moeten worden beoordeeld wat de juridische grondslag is voor betaling van de parkbijdrage. Op basis daarvan zal vervolgens moeten worden vastgesteld of de individuele eigenaar wordt bevrijd van zijn betalingsverplichtingen.
In de afgelopen jaren is over dit onderwerp veel geprocedeerd. In de diverse uitspraken komt naar voren dat rechters veel belang hechten aan het feit dat de individuele eigenaren bij aankoop van een vakantiewoning weten dat de woning gelegen is op een recreatiepark. Veelal weten zij ook dat zij verplicht zijn een parkbijdrage te betalen. Bovendien zijn zij ook gebaat bij de diensten die in ruil voor de parkbijdrage worden verricht. Hun vakantiewoning maakt immers onderdeel uit van het park. Rechters oordelen doorgaans dan ook (op grond van diverse juridische grondslagen, zoals ongerechtvaardigde verrijking, zaakwaarneming of redelijkheid en billijkheid) dat individuele eigenaren in beginsel verplicht zijn de parkbijdrage (of een groot deel daarvan) te blijven betalen.
Mijns inziens is dit ook een alleszins redelijk uitgangspunt. De individuele eigenaren kopen immers een woning op een vakantiepark. De waarde van die woning wordt mede bepaald door de ligging daarvan. Wanneer de individuele eigenaren wel mee zouden profiteren van die ligging en het onderhoud en de inrichting van het park, maar daarvoor geen parkbijdrage meer verschuldigd zouden zijn, leidt dit tot ongelijkheid tussen de eigenaren op een dergelijk park.
Uit het bovenstaande volgt dat in de praktijk (eventueel na een daarover gevoerde procedure) de parkbijdrage in de meeste gevallen wordt ‘veiliggesteld’. Nadeel daarvan kan zijn dat hieraan een veelal langdurige en kostbare procedure voorafgaat. Een recreatieondernemer wil zich daar eigenlijk helemaal niet mee bezighouden. Het is goed om hier bij stil te staan voordat een park wordt opgericht of aangekocht. Er zijn soms namelijk (praktische) alternatieven mogelijk.
Indien bijvoorbeeld uit een notariële akte ondubbelzinnig blijkt dat en wanneer een parkbijdrage verschuldigd is en wat de exacte hoogte daarvan is, is het onder omstandigheden niet noodzakelijk dat de ondernemer een procedure voert om de parkbijdrage te incasseren. Een dergelijke procedure is normaal gesproken noodzakelijk om een vonnis te krijgen waarmee de deurwaarder tot executie kan overgaan. De wet bepaalt echter dat ook een notariële akte onder omstandigheden ook voor executie kan worden gebruikt. Dit betekent dat in die gevallen een procedure achterwege kan blijven. De deurwaarder kan dan direct incasseren, mits uiteraard aan alle daarvoor geldende voorschriften is voldaan.
Kim Heesakkers,
advocaat bij Hekkelman Advocaten & Notarissen te Nijmegen,
k.heesakkers@hekkelman.nl
024 – 3 828 427