Daar zitten ze, alvast te wachten op de zeilinstructeur die nu nog andere gasten les aan het geven is. Er heerst een opgetogen sfeer, ze hebben er zin in! En het gekke is, ze weten niet wat ze mee gaan maken. Nog nooit eerder hadden ze gezeild. Op eentje na dan. “O misschien gaan we wel kapseizen!”
Is het wel vreemd eigenlijk, dat ze er zoveel zin in hebben? Dat ze opgewonden zijn en vol energie? Ik krijg spontaan een glimlach op mijn gezicht. Het is aanstekelijk, zoveel vrolijkheid! En dan denk ik na, hoe zit het bij mij? Als ik iets totaal nieuws mag doen, hoe zou ik dan gaan reageren? Ik moet je zeggen dat ik toch wel een voorbehoud wil maken, want een eerste keer coke snuiven, dat hoeft niet voor mij. Net als een eerste keer bungy jumpen, dat is ook niks voor mij. Maar een eerste keer een vis mooi leren fileren? Of wat te denken van de eerste keer dat ik achter een draaitafel mocht zitten om een eigen vaasje te proberen te draaien. Een eerste keer een stekker in elkaar zetten. Ik weet het allemaal nog, die eerste keren. En ook ik voelde me helemaal opgewonden en enthousiast!
Hoeveel kinderen zullen er nog nooit hebben gekampeerd? Hoeveel zouden het ook zo leuk vinden, je eigen tentje opzetten, matje erin en slaapzak uitrollen. De natuur die maar een doekje verder is, horen!
Een grote stap uit je bed en je staat op het gras. Met de WC rol onder je arm naar het toiletgebouw. Heel veel anders dan thuis of in een vakantiewoning of hotelkamer. Wat zouden we met onze camping of als sector moeten doen, om al deze kinderen te laten verlangen naar kamperen, terwijl ze het nog niet kennen?
Wellicht dat jij een idee hebt, wees welkom, de polletjes Watersportcamping Heeg.